Ik heb aan zoveel gedekte tafels met haar gezeten. Altijd glimlachend tegenover me, zelfs als ze peinsde. Het haar een zachte wolk blauwspoeling. Mijn oma bestond uit een parelketting, satijnen sjaal en parelmoeren kittenheels. En slank. Slank, slank, slank. Negentig jaar lang volgde ze het kokerrokdieet en hield zichzelf in leven met twee Digestive kaakjes als ontbijt, een kopje bouillon als lunch en, vooruit, een bordje aan tafel.
‘Al dat dineren hoefde voor mij niet zo’, zei ze. ‘Dat was voor je opa.’
Ze leefde op als de ober aardig deed. Als hij ook nog knap was, raakte ze als een tiener van slag. Klein geluk. Daar teerde mijn oma op. Een toef slagroom en een lepel gemberballetjes op siroop. Een stukje boterkoek als er gasten kwamen. Vers, van Winkelman.
In het weekend een kroketje. Dat kroketje was een plechtig ritueel. Er werd opgedoft, het haar hoog gezet, de lippen van een extra laag zalmroze voorzien. En dan naar Plaswijck. Of naar Van Der Valk.
De kroketten in het restaurant zijn aan de kleine kant. Vaandrager op de muur in Hotel New York en ik denk weer aan haar. Wat is dat toch voor herinneringshonger, wanneer is die voldaan? Ik sta wat gulziger in het leven dan mijn oma, ik sta mijzelf wat meer toe, ook qua melancholie. De kokerrok is bij mij een broek waarvan het bovenste knoopje open kan. Ik zit graag wijd. Niet zo lady-like. Wel fijn.
Ik bestel de kroket met lokaal geteelde oesterzwammen van Rotterzwam. We moeten met onze tijd mee, Joke, zeg ik haar. Duurzaamheid, enzo. En de roux is goed, daar gaat het om. Zolang die maar romig is. Het maakt haar niet uit. Als de ober maar glimlacht. Dat doet hij. Onze dag is goed.
Ik bestel; het is een gebed in gewone woorden. Dat heeft niemand door en is niet erg. Ik luister naar bestek dat klinkt op borden, het geroezemoes van andere tafels dat de zaal vult. De geuren van de keuken, parfums en warme lijven in mooie kleding om me heen. De wereld wordt net zoveel gevormd door wat er is als wat afwezig is.
Ik eet en herdenk. Blaas de hitte van de kroket en doop mijn ode in de mosterd. Ook dat is een ritueel.
Elfie Tromp
30 oktober 1985 te Rotterdam
Loopbaan: Elfie Tromp is schrijver, performer en presentator voor onder meer VPRO en Radio 1. Haar laatste roman Underdog werd genomineerd voor de BNG Literatuurprijs en de Dioraphte Literatour Prijs. Vorig jaar verscheen haar eerste veelgeprezen dichtbundel Victorieverdriet voor iedereen met gevoel in zijn donder.
Typisch Elfie: Groot hart en een klein hondje. Elfie Tromp eet graag en veel en het liefst met vrienden. In de Rotterdamse horeca heeft ze de beste gesprekken. Tussen de gerechten door, komt het leven op tafel.
Beeld: Antim
