Hoe vier je een verjaardag zonder vrienden? Hoe neem je iemand mee uit eten als restaurants gesloten zijn? Wat is nog feestelijk in deze tijd?
In elk gesprek wordt er momenteel steevast een rondje ‘wanneer wordt het weer normaal’ gespeeld. Iedereen in het gezelschap gooit zijn gissing als een jeu de boule-bal richting de vraag. De meest optimistische wint, want dat willen we het liefst horen. Het is een spel in woorden. Het houdt ons bezig. En zo gaat er weer een dag voorbij.
Ik schrijf dit naar een toekomst toe wanneer de terrassen weer geopend zijn en de tafels gedekt, maar wie wil dan naast onbekenden zitten? Dodelijk ziek worden door geliefden heeft nog iets romantisch, maar een virus van een vreemde oplopen simpelweg omdat we in dezelfde luchtstroom leven, nee, daar laat ik mijn biertje met gemak voor staan. Ik denk aan de luxe van mijn studententijd toen ik naar hartelust op vieze plakvloeren tegen anderen kon botsen en het enige waar ik voor vreesde, was dat ze mijn hart zouden breken.
Gedachteloos hebben we tot nu toe genoten van de luxe om koks voor ons te laten pocheren, grillen en flamberen. Tot aan de laatste dag voor de lockdown heb ik me laten bedienen, alsof ik onaantastbaar was in al mijn overdaad. Ik heb geproost met vrienden en we voelden ons onoverwinnelijk.
Sinds ik eens in de kelder van een champagne-huis zag met hoeveel toewijding de flessen jarenlang worden verzorgd – elke dag een kwartslag draaien, de temperatuur heilig stabiel gehouden – gooi ik een glas drank nooit meer achteloos achterover. Ik ben een nipper van de geschiedenis geworden. Wijn is een vloeibaar verleden, een goede maaltijd is het uitroepteken van een hier en nu. Koks serveren geen calorieën of voeding, maar perfectioneren het moment.
Wij kunnen naar die verheviging toeleven, ook nu we niet meer moeiteloos kunnen binnenlopen en een plek bezetten op zachte stoelen. We maken onze eigen rituelen, nieuwe termen van genot. Dit is een tussentijd waarin we een nieuwe manier van vieren moeten vinden. De details van de culinaire toewijding zit nu niet in het eigen ontworpen bestek of de ultieme belichting, maar schuilt in hoe de afhaalmaaltijd wordt gepresenteerd. Er zit een troost in hoe foutloos de doosjes met amuses in het vetvrije papier zijn gevouwen. De handgeschreven boodschap bij de bestelling, de mooie strik rond het geheel. We loggen in en halen af. Wanneer wordt het weer normaal? We vergeten voor het gemak dat we tot nu toe uitzonderlijk hebben geleefd. Wat we hadden, is nooit gewoon geweest.
Elfie Tromp
30 oktober 1985 te Rotterdam
Loopbaan: Elfie Tromp is schrijver, performer en presentator voor onder meer VPRO en Radio 1. Haar laatste roman Underdog werd genomineerd voor de BNG Literatuurprijs en de Dioraphte Literatour Prijs. Vorig jaar verscheen haar eerste veelgeprezen dichtbundel Victorieverdriet voor iedereen met gevoel in zijn donder.
Typisch Elfie: Groot hart en een klein hondje. Elfie Tromp eet graag en veel en het liefst met vrienden. In de Rotterdamse horeca heeft ze de beste gesprekken. Tussen de gerechten door, komt het leven op tafel.
Beeld: Antim
