SMAAKmag. laat bekende lekkerbekken aan het woord in hun favoriete restaurant. Per(ry) de Man en Job Pattinasarany, het ruigste kookduo van Nederland, laten zich bij Sans Frou Frou volledig inpakken door Richard Meijer. “Zijn blue stilton met amarenakersen is het dessert van de eeuw.”
Angelique Meijer-Rijgersberg vraagt aan Per of hij water wil. “Ik drink weer, ik doe mee met de Comtesse, blanc de noir. De laatste keer dat ik bij Sans Frou Frou at, liet ik de alcohol staan. Santé banté,” proost hij met Job mee. Zo’n 2,5 maand hield hij het vol, een leven op rantsoen. “Ik vond het stiekem best lekker, eventjes helemaal nuchter. Goed voor de state of mind, zeg maar. Wil niet zeggen dat ik alles heb laten varen. Ik kom net uit de sportschool. Ik ben aan het crossfitten. Stampen met een blok van zestien kilo. Tel daar mijn eigen gewicht bij op, ik draag behoorlijk wat met me mee, en spierpijn is het logische gevolg. Opstaan voelt als een straf. Deze stoel kom ik vanavond niet meer uit.”
Job: “In het verleden is het mij gelukt tien maanden niet te drinken. Totdat we gingen stappen in een club, en ik als een houten klaas op de dansvloer stond. Ik vond er geen reet aan. Ik had gelijk geen zin meer in die geheelonthouding.”
Sans Frou Frou is volgens Per zo leuk omdat dit restaurant geen concessies doet en bovendien heel origineel is. “Het is altijd raak. Richard bereidt gerechten waar de meeste koks geen zin meer in hebben. Kalfshersenen in bieslookjus, eendenmaagjes met linzen. Een baas is ‘ie. Zijn dessert, de blue stilton met amarenakersen, is de beste afsluiter ever.” Job heeft daarentegen nog nooit gegeten bij Sans Frou Frou. “Zowel Per als mijn vriendin heeft me vaak getipt maar het kwam er simpelweg niet van. Ik kom veel in Parijs, dit voelt als Parijs. Menukaart op een krijtbord, goede wijnen. Heel ongedwongen, ik hou ervan.”
Richard Meijer (‘ik ben van augustus 1971’) legt het principe van Sans Frou Frou uit. “Ik kook zonder fratsen, zonder dieetwensen. Er gaat bij mij niets af, er gaat bij mij niets bij. Je kunt per persoon een aantal gerechten bestellen, ik kan ook alles voor jullie maken en dat jullie delen.” Job: “De inktvis carbonara schijn ik te moeten bestellen.” Per: “Ga je gang, ga je goddelijke gang.”
Daar waar Sans Frou Frou is gevestigd, op steenworp afstand van de achterzijde van het Centraal Station, zat voorheen Blue Mekong. Na de sluiting van dit Thaise restaurant, had Per zijn zinnen op dit pand gezet voor een tweede vestiging van De Toko. Hij was net te laat. Richard en Angelique bleken het voor de neus van Per te hebben ‘weggekaapt’. Het echtpaar droeg in december 2018 Mevrouw Meijer aan de Gerard Scholtenstraat over om in maart 2019 zonder personeel door te gaan aan de Proveniersstraat. Richard: “Glutenvrij, lactosevrij, koolhydraatarm, vegetarisch, ik wilde zo niet langer koken. Ik kook zoals ik zelf wil eten maar dat was bij Mevrouw Meijer niet meer mogelijk.”
Sans Frou Frou blijkt niet de enige favoriet van Per. Hij trekt zijn legergroene trui omhoog. Ter hoogte van zijn maag staan twee Chinese tekens getatoeëerd: “Hung Kee. Minimaal één keer per week eet ik er bamisoep met eend. De sambal is er niet normaal. Ik ben verslaafd aan Hung Kee.” Job: “Eén keer per week? Zeker drie keer per week.”
Over aparte tattoos gesproken, op Jobs linkerbovenarm prijkt een patatzak van Bram Ladage. Inclusief een plastic vorkje én een duif in de mayo. “Bij Bram Ladage had ik ooit mijn allereerste afwasbaan.” Per: “Die tattoo is echt vet.”
STERK GEBIT
De intelligente lockdown heeft Per geen windeieren gelegd. De omzet van De Toko is meer dan verdubbeld. “We hebben absurd drukke weken achter de rug met de takeaway. Totdat de restaurants weer opengingen op 1 juni, daarna ging de afhaal terug naar het niveau van voor 15 maart. De eerste week van juni had hij geboekt voor vakantie. Was ik eindelijk vrij, was het hondenweer. De regen heeft mij daarentegen behoed voor een terugval. Als de zon die week had geschenen, had ik hele dagen op het terras gezeten. In dat geval zat ik geheid weer op mijn oude alcoholniveau. Ik heb namelijk geen rem. Ik ging voorheen van kater naar kater. Ik kreeg op een gegeven moment zelfs mijn veters niet meer gestrikt zonder te zweten. Die ingelaste alcoholstop was hard nodig. Ik doe nu een glaasje mee maar in een tempo dat in niets te vergelijken is met een paar maanden terug. In die fase had ik nu al een hele fles op. Het is klaar, ik ben nu 34. Het is genoeg. Ik heb de helft van mijn leven in de lampen gehangen, ik wil vanaf nu serieus genomen worden.”
Job: “Ik zag deze week een foto van je van een jaar geleden, met drie lagen wallen onder je ogen.” Per: “In 2019 was ik op m’n slechtst.”
‘We zijn twee bodemloze putten met holle kiezen’
Eten doet hij overigens nog steeds in een moordend tempo. En niet alleen hij, Job proeft zo mogelijk nog sneller. De rillette van konijn met Agen pruimen en de akkerchampignons met druifjes, amandelen en dragon maken geen schijn van kans op uitdroging. Job: “We zijn twee bodemloze putten met holle kiezen.” Van een buitensporig hoge tandartsrekening blijkt echter geen sprake. “We hebben geen van beiden gaatjes. We hebben allebei een heel sterk gebit.”
Tijdens zijn vakantie begin juni heeft Per de siësta ontdekt. “Ik ben die week elke dag ‘s middags op de bank gaan liggen, even de luiken dicht. Ik ben helemaal verliefd op mijn bank, bekleed met velours, het is zo’n geile bank. Net nieuw? Hoe zal ik het uitleggen? Hij is nog in vorm.”
Dat tukkie heeft hij van Job geleerd. “Zie je hem niet wiebelen op zijn stoel? Je hoort de stoelpoten voortdurend op en neer gaan. Job kan niet stilzitten. Ik eigenlijk ook niet maar ik heb zo’n spierpijn dat ik me amper meer kan bewegen.” Job: “Ik sta altijd vroeg op. ‘s Middags ga ik vaak even liggen en daarna begin ik aan mijn tweede ronde. Door die siësta raak ik niet oververmoeid.”
Hij is nog niet uitgesproken of hij veert alweer op. Even spieken in de keuken. Niet veel later schuift hij opnieuw aan. Richard vertelde net dat hij heeft gewerkt bij Eten van Mat Buitelaar. Bij Eten – daar waar nu Viva Afrika is gevestigd – heb ik ooit het vak geleerd.
SCHUIMPJES
Per is als peuter verhuisd naar Numansdorp en kwam als tiener terug naar Rotterdam. De wieg van Job stond in dezelfde stad, boven De Schouw in de Witte de Withstraat om precies te zijn. Hij groeide op in Hellevoetsluis. Waar kruisten hun wegen? “Op de krotten van de hel,” dolt Job. “We kenden elkaar al van het uitgaan. Per werkte destijds bij Ballroom en daar zochten ze een chef. De keuze viel op mij. Hij werkte destijds nog in de bediening. Maar met borden kon ‘ie niet omgaan.”
‘Haute cuisine is echter niet mijn ding. Schuimpjes zijn niet aan mij besteed’
In de keuken werden ze vrienden. “We zijn twee ongeleide projectielen. We zijn geen yin en yang, wij zijn yin en yin.” Om deze reden zijn ze ook niet samen in De Toko gestapt. “Ik houd zoveel van Per. Ik zet onze vriendschap voor geen enkele zaak op het spel. Op televisie werkt het prima, maar als we samen een restaurant zouden moeten runnen, krijgen we bonje.” Per: “Job heeft ondertussen al heel wat jaartjes meegedraaid op het allerhoogste niveau. Haute cuisine is echter niet mijn ding. Schuimpjes zijn niet aan mij besteed. En al dat geprint met bonnen in die restaurants, zo fucking irritant.”
Ondertussen staat dé inktvis carbonara op tafel, dé verplichte kost, samen met de buikspek en de artisjok. De inktvis ligt als spaghettislierten op het bord. Een plak bacon ligt er ter versnippering op. Dit gerecht is inderdaad fenomenaal. Richard Meijer houdt ondertussen zijn hart vast. “Maak alsjeblieft niet te veel reclame voor Sans Frou Frou. Ik moet nu al elke dag mensen teleurstellen. We zijn zo klein. Door de coronamaatregelen hebben we binnen slechts plek voor twaalf personen. Zonder die 1,5 meter is het maximum dertig couverts, maar zolang we die afstand moeten bewaken moet ik te vaak naar mijn zin nee verkopen.”
ANTICONCEPTIEPIL
De matties schelen vijf jaar, maar dat verschil is verwaarloosbaar. “Al zag ik deze week de eerste grijze haren op mijn balzak staan,” bekent Job. Ze waren ooit gabbers, ze droegen allebei Aussies. Tattoos zijn een andere passie -’het is eigenlijk een stomme hobby’- die ze delen. Er is echter wel één verschil. “Per zit elke week in de tattooshop, ik om het half jaar.” Ze overwegen samen eenzelfde tattoo te plaatsen, maar ze zijn er nog niet over uit waar op het lichaam te dragen. Job: “Op onze reet.” Per: “Mijn billen zijn al gereserveerd. Ik laat op elke bil een oog tatoeëren door Hans Pasztjerik. Ik heb trouwens gehoord dat je in Brussel je piemel kunt laten tatoeëren? Dat lijkt me wel geinig.”
Nog altijd denkt de buitenwereld dat zij hardcore Feyenoordsupporters zijn, maar zelfs dat hebben ze met elkaar gemeen: ze haten voetbal. “Je gaat toch geen negentig minuten zitten kijken naar 22 mannen die achter een bal aan hollen? Voetbal is echt verschrikkelijk. In het kader ‘zoek de overeenkomsten’ heb ik er nog eentje voor je: we hebben allebei welgeteld één boek in ons leven gelezen, Da Vinci Code. We zijn overigens geen Bert en Ernie. We doen niet alles samen. We zijn zelfs nog nooit samen op vakantie geweest.”
Van uitgeverij Carrera Culinair hebben ze onlangs carte blanche gekregen voor een gezamenlijk kookboek dat in de loop van 2021 verschijnt. “Dat kookboek wordt extravaganza, out of this world. En tegelijkertijd wordt het heel Rotterdams.” Met 24Kitchen wordt momenteel gesproken over een nieuwe serie met Job en Per in de hoofdrol. Er zijn nog zoveel meer plannen, maar nog niet alles mag in dit stadium naar buiten.
In februari bereidde het duo nog live uierboord bij De Wereld Draait Door. Per: “Dat was tof om te doen. Uierboord heeft iets nostalgisch. Bij uierboord moet ik altijd aan mijn opa denken. 93, 94 is hij inmiddels, maar hij zit er nog best gezellig bij.” De opa van Job was Moluks. “We aten daarentegen thuis altijd Hollandse pot.”
‘We zijn geen Bert en Ernie. We doen niet alles samen’
Entrecote, biefstuk, kip, Per vindt veel vlees saai. “Ik vind bloedworst bijvoorbeeld vele malen lekkerder.” Alsof Richard hem heeft horen praten, verschijnt bij de volgende gang bloedworst met rabarber op tafel. “Weet je waar je goede bloedworst in bouillon kunt kopen? Bij Toko Kondreman, pal naast Schell aan de West-Kruiskade. Die moet je echt een keer proberen.” De tijd dat hij 100 procent carnivoor was, ligt inmiddels achter hem. “Iedere woensdag maak ik vegan falafels bij Falafval. Ben volop aan het fermenteren, pickles enzo. Een tof proces.”
Het gesprek gaat vanavond van de hak op de tak. Uit het niets begint Per over de anticonceptiepil voor mannen. “Ik vind dat deze op de markt gebracht moet worden. Met condooms voel je immers niets en zonder condooms zijn we aan de goden overgeleverd. Raakt ze zwanger, heb je ermee te dealen. Kun je er niet mee dealen, ben je een slechte vader.”
Het liefst zouden ze op de foto gaan met twee gewillige dames in bikini, liggend in een jacuzzi met een knakworst als sigaar in de mond. Of als zeemeermannen met schelpenbh’s in het kinderbad in het Kralingse Bos. Die knakworst is alleen niet bedoeld als sigaar uit eigen doos, benadrukken de heren. Never a dull moment met Job en Per. De avond bij Sans Frou Frou is omgevlogen. Voordat we het beseffen, nemen we de laatste hap van de blue stilton met amarenakersen. “Per, je hebt gelijk, dit is niet normaal, zó lekker. Dit is serieus het dessert van de eeuw.” Terwijl Job nog een afzakkertje neemt bij zijn ex-onderbuurman, De Schouw, ploft Per neer op zijn geile bank. En wij? Wij blikken met een grote grijns terug op een geweldige avond.
Perry de Man
5 mei 1986 in Rotterdam
Loopbaan: Begon op de Kunstacademie en ontdekte tijdens bijbaantjes in de horeca dat hij koken leuker vond dan knutselen. Is sinds 2,5 jaar mede-eigenaar van De Toko in Blijdorp. Verwierf in 2019 samen met Job nationale bekendheid met de kookprogramma’s Wat Eten We Vandaag en Indo Food bij 24Kitchen.
Typisch Perry: Werk hard, speel hard.
Job Pattinasarany
19 maart 1981 in Rotterdam
Loopbaan: Werkte als kok onder meer bij Ballroom, Rosso, Fred, Eten van Mat Buitelaar (thuis eigenaar van Pinkyrose), Nighttown Café in Rotterdam, Van Vlaanderen in Amsterdam en De Librije in Zwolle. Is tevens kunstenaar en dichter. Samen met Perry won hij begin 2020 de Marketing Award Rotterdam voor aanstormend talent.
Typisch Job: ‘Tis niks, toch uitkijken!’
Beeld: Rick Arnold
